полная версия

Нарша Булгакбаев
Ислам модернизациясы. 1 Бөлім

Ислам заңдары

Шариғат (араб тілінен аударғанда – дұрыс жол, заң, міндетті ережелер) – Құран мен Сүннетте бекітілген, бір жүйеге келтіріліп, діндарлардың өмірін барлық салаларда: діни қызметте, моральдық əрекеттерде, экономикалық, саяси салаларда реттейтін əлеуметтік, тұрмыстық, отбасылық ережелер жиынтығы. Мұсылмандық неке т.б қарым-қатынастар. Мұсылман елдерінде шариғат нормалары діни заңнама мəртебесіне ие. Басқа діндердің нормативтік үкімдерінен айырмашылығы, шариғат белгілі бір адамның өмірінің мəн-жайларын ескереді, бұл шариғат нормасын абсолютті етпейді. Шариғаттың құрамдас бөлігі – ислам құқығы. Бастапқыда мұсылмандардың барлық əрекеттері харам жəне мақұлданған (халал) болып екіге бөлінсе, шариғаттың түпкілікті қалыптасу уақытына қарай амалдар бес санатқа (хукм) бөлінді: парыз (ваджиб) – орындалуы парыз деп саналған амалдар; мұстахаб (сүннет) – орындалуы қалаулы болып саналатын нəпіл амалдар; мубах – орындалуы міндеттелмеген, бірақ тыйым салынбаған рұқсат етілген əрекеттер; мəкрух – қалаусыз (танзих) немесе тыйым салынған (тахрими) деп саналатын əрекеттер; Харам – қатаң тыйым салынған əрекеттер. Дербес ғылыми пəн ретінде құқық теориясы мен əдіснамасы – «усул əл-фиқһ» қалыптасты, оның аясында құқықтың төрт «қайнар көзі» туралы ілім қалыптасты: екі «материалдық» дереккөз – Құран жəне Сүннет; жəне екі «ресми» – Ижма’ жəне ұқсастық бойынша Қияс. Сонымен қатар шариғат заңының қайнар көздеріне Пайғамбардың, сахабаларының пікірі, жергілікті əдет-ғұрыптар (урф, адат) т.б. Егжей-тегжейлі рəсімдік жəне заңдық тыйымдар, мұсылмандарға шошқа етін жəне өлген жануарлардың етін, алкогольдік сусындарды, есірткі жəне басқа да мас ететін заттарды жеуге рұқсат бермейді. Құмар ойынына, ысырапшылдыққа жəне өсімқорлыққа тыйым салынады. Құран Исламға дейінгі Арабияда кең таралған жаңа туған қыздарды тірідей жерлеу дəстүріне тыйым салады, қанды кек алуды шектейді, өз-өзіне қол жұмсауға жəне адамдарды құқықсыз өлтіруге тыйым салады.

Мұсылман елдерінде табыстың 20%-ын құрайтын жеке меншікке салық (хұмс), ораза кезіндегі салық (пітір садақасы) жəне имансыздардан алынатын салық (жизия) бар[15]. Исламның əлеуметтік доктринасы теңдік, ынтымақ, белсенділік жəне аскетизмге қарсы тұруға толы. Мұхаммед пайғамбар былай деген: «Сендердің ең жақсыларың – көктегі нəрселер үшін жердегі нəрселерге немқұрайлы қарағандарың емес, керісінше істегендерің емес; Сендердің ең жақсыларың – екеуінен де алғандарың». Мұсылмандық этика осы ұстанымды ұстанып, еңбек пен байлықты жарылқап, бойдақтықты жоққа шығарады. Классикалық исламда белсенділік бағдары көбінесе Құдайдың алдын ала белгілеу догмасымен қатар өмір сүрді. Мұсылман теологтарының көпшілігі өздерінің ниеттерін жүзеге асыру үшін бар күш-жігерін салуға, Құдайдың көмегіне сеніп, бар жағдайды өзгертуге шақырды жəне адамның бақылауынан тыс болатын нəрселерді алдын ала белгіленген деп қабылдау керек. Уақыт өте келе, құдайлық детерминизм, мұсылмандардың діни санасында, ең алдымен, белсенді емес фатализм жəне тыныштық рухында қабылданды. Ислам либерализмі, Халифат жағдайында пайда болған исламның классикалық саяси теориясы дін мен мемлекет бірлігін қорғайды. Халифаттың саяси идеалы сөзсіз теократиялық емес, сондықтан кейбір зерттеушілер «теократия» эпитетінің қолданылуына жол берсе, мұны əрқашан «атқарушы», «қорғаушы» жəне тіпті «зайырлы» теократия сияқты түсіндірулер арқылы жасайды. Көптеген заманауи мұсылман реформаторлары исламдағы билік тек зайырлы болуы мүмкін деп санайды, өйткені ислам «рухани» діни билікті білмейді. Қатаң мағынада шииттерге теократиялық (дəлірек айтсақ иерократиялық) идея тəн.

Исламдағы алғашқы діни-саяси бөліну VII ғасырдың екінші жартысында пайда болды. Халифаттағы биліктің сипаты мен үздіксіздігіне қатысты келіспеушіліктер мұсылмандардың суннит, шииттер (арабша «ізбасарлар») жəне харижиттер (арабша «əрекет ету») болып екіге бөлінуіне əкелді. Сунниттер алғашқы төрт тура жолдағы халифаның билігінің заңдылығын мойындады, ал шииттер мұсылман қауымының жалғыз заңды басшысы төртінші тура жолдағы халифа жəне шииттердің бірінші имамы Əли (661 ж. қайтыс болған) жəне одан кейін өлім, оның ұрпақтары (Алидтер). Бұл бөлінудің салдарынан Араб халифатындағы азамат соғысы болды. 7 ғасырдан бастап ислам теологиясында иман мəселесі, үлкен күнə жасаған адамның жағдайы, тағдыр, илаһи болмыс пен сипаттардың арақатынасы, «жаратылу» сияқты теориялық мəселелерге қызығушылық туды. Құран жəне т.б. Осы мəселелердегі келіспеушіліктер бірқатар ағымдардың пайда болуына əкелді, олардың арасында сүнниттер, шииттер, харижиттер, муржииттер жəне муғтазилиттер бар. Нəтижесінде исламда ресми православие қалыптаспады, теологиялық полемика көптеген ғасырлар бойы исламдық діни өмірдің ажырамас бөлігі болып қала берді. Көзқарастар мен мүдделердің белгілі бір тепе-теңдігі азды-көпті стихиялы түрде қалыптасады, оның тəн белгілерінің бірі мұсылмандардың жалпы рухани жəне өркениеттік бірлігін сақтай отырып, исламның көптеген жергілікті (аймақтық жəне этникалық) түсіндірмелерінің болуы. Суннизм – исламдағы ең үлкен конфессия (шамамен 85-90% мұсылман). Ол қоғам мүшелерінің көпшілігінің пікірлері мен əдет-ғұрыптарын, теориясы мен тəжірибесін білдіретін «мажоритарлық» ислам ретінде əрекет етеді. Суннизм шектен шыққандардың ортасы болып табылатын «дұрыс» доктринаға, сондай-ақ конформизмге (немесе прагматизмге), статус-квоны заңдастыруға, қалыптасқан рəсімдерді, нанымдар мен институттарды заңдастыруға бағытталған. Екі калам мектебі – Аш’ари мен Матуриди дамытқан сунниттік теология да «орташа» болып дамыды. 8-11 ғасырларда сүннизмде құқықтық мектептер (мазхабтар) пайда болды: ханафи, малики, шафии жəне ханбали мазхабтары. Кейбір мəселелерде мазхабтар арасында келіспеушіліктер болғанымен, сүнниттік мəзһабтардың барлығы заңды жəне эквивалентті болып саналады. Мазһабтардың ішінде ең кең тараған (одан кейін дүние жүзіндегі барлық мұсылмандардың үштен біріне жуығы) 16 ғасырдың басында Осман империясында ресми түрде қабылданған жəне қазір бұрынғы КСРО мұсылмандары арасында басым болған ханафизм болып табылады. Ханбализм де теологиялық мектеп, оның жақтастары, əсіресе, уахабшылар келіспеушіліктерді жоққа шығарумен, қасиетті мəтіндерді түсінудегі сөзбе-сөз, жаңашылдықтың барлық түріне төзбеушілікпен, діни рəсімдер мен нормаларды сақтаудағы тым қатаңдығымен ерекшеленеді[8]. Имамит шиіттері (он екі) Əли ибн Əбу Талибтің тікелей ұрпақтарынан 12 имамды таниды, олардың соңғысы Мұхаммед əл-Махди 9 ғасырдың соңында жұмбақ жағдайда жоғалып кетті. Исмаилилер 8-ғасырдың ортасында Джафар ас-Садықтың мұрагері мəселесіне байланысты шиіттердің бөлінуімен бірге екіге бөлінді; ерте қайтыс болған үлкен ұлы Исмаилдың есімімен аталды, оның ұлы Мұхаммед Исмаилит шииттік жетінші имам деп танылды. Шииттер Мəһдидің қияметке дейін шығып, жер бетінде теңдік пен əділеттілік орнататынына сенеді. Шииттер де сүнниттер сияқты Құранның қасиеттілігін мойындайды, сүннеттегі өздерінің хадис жинақтарын таниды. Сонымен қатар, шииттерде имам Əли туралы хадистерді қамтитын өздерінің «қасиетті жазбалары» (ахбар) бар. Меккеден бөлек, шиіттердің ғибадат ететін орындары Ирактың Наджаф жəне Кербала қалалары, сондай-ақ Иранның Құм жəне Мешхед қалалары болып табылады. Имамит шиіттерінің ішіндегі ең ықпалды дінбасылары ірі молдалар (мужтахидтер) болып саналады, олардың ішінде ең беделділеріне Аятолла жəне Аятолла Ұлы атақтары беріледі. Шииттер уақытша некені (мута) заңды деп таниды жəне өз сенімдерін тақуалықпен жасыруды (тақия) қолданады. Шиіттерге бесін мен екінтіні, ақшам мен құптан намаздарын қатар оқуға рұқсат етілген. Сүнниттер сапарда ғана намазды біріктіреді. Ибадизмді дүние жүзінде 1,5 миллион мұсылман (барлық мұсылмандардың ~ 0,1%) ұстанады, олардың көпшілігі Оманда тұрады. Ибадизм көбінесе харижизмнің қалыпты нұсқасы ретінде байланыстырылады жəне қарастырылады, дегенмен Ибадилердің өздерін харижиттер деп танудан бас тартады. Харижиттер тобының көпшілігінен айырмашылығы, Ибадизм күнəһар мұсылмандарды кəпір деп санамайды. Имам əл-Раби ибн Хабиб əл-Фарахидидің «Муснад» жинағындағылар сияқты кейбір Ибади хадистерінде Исламның ерте тарихына қатысты бірегей есептер бар, бірақ Ибади хадистерінің көпшілігін стандартты сунниттік жинақтардан да табуға болады; қазіргі ибадилер барлық стандартты сунниттік жинақтарды жиі мақұлдайды. Ажрадиттер, азрақиттер, маймуниттер, наждилер, язидтер жəне т.б. сияқты харижиттер қауымдары бұрынғы күштерін жоғалтып, қазір іс жүзінде əрекетсіз. Сопылық – исламдағы мистикалық ағым. Сопылық қозғалыс Омейядтар тұсында пайда болып, мұсылман қауымының күрт дифференциациясына жəне билеуші элитаның сəн-салтанат пен бос өмір сүруіне əлеуметтік наразылығын білдіретін аскеттік формаларды алды. 8-9 ғасырларда сопылық Құдайды мистикалық тануға бағытталған жəне фиқһтың теология, ритуализм жəне фиқһ схоластикасына қарсы ағымға айналды. Келесі екі ғасырда бытыраңқы сопылық қауымдар мен монастырлар дервиштік ордаларға немесе бауырластықтарға (тарикат) біріге бастады, олардың мистикалық тəжірибенің өзіндік жүйелері, бастау жəне инвестициялау рəсімдері жəне сыртқы белгілері бар. Тариқаттардың қызметі арқасында 13 ғасырдан бастап сопылық «халықтық» исламның негізгі формасына айналды. Сопылық ілім бойынша əрбір адам рухани тəлімгердің басшылығымен өзін-өзі жоққа шығару, аскетизм жəне дұға ету арқылы Құдаймен байланысқа қол жеткізе алады. Сопылық 4 кезеңнен тұрады: Шариғат – ислам заңдарын мүлтіксіз орындау; Тариқат – шəкірт рөліндегі жаңашылдық кезеңі, өз еркін ұстаз бен Алланың еркіне бағындыруға ұмтылу; Мағрифат – қисынсыз жолмен жеткен тəжірибесіз білім; Ақиқат – илаһи ақиқатты ұғыну. Сопылық тəжірибенің маңызды элементі зікір болып табылады, оның барысында дұға формулалары бірнеше рет қайталанады. Зикирлер тыныш (хафи) жəне қатты (дəһр) болуы мүмкін, соның ішінде музыка мен барабанды қолдану.

Құрантану және хадистану

Ислам құқығымен тығыз байланыста құрантану (əсіресе тəпсір) жəне хадистану сияқты діни пəндер дамыды. Ашылған деректерді тереңірек түсіну қажеттілігінен алыпсатарлық теология – калам дүниеге келді. Кəлəмнің негізгі мəселелері илаһи сипаттар мен илаһи болмыстың арақатынасы, сондай-ақ тағдыр мен таңдау еркіндігі мəселесі болды. Антикалық философияның, əсіресе аристотелизмнің ассимиляциясы нəтижесінде араб тілді перипатетизм пайда болды, оның ең ірі өкілдері əл-Фараби, Ибн Сина жəне Ибн Рушд. Мұсылман мемлекетінің əлеуметтік, оның ішінде құқықтық нормалар жүйесі 8 ғасырдың бірінші жартысына дейін негізінен исламға дейінгі бастау алған жəне өз қызметін жалғастырған нормалардан тұрды. Халифаттың құқықтық жүйесі бастапқыда римдік-византиялық, сасандық, талмудтық, шығыс христиандық құқықтың кейбір элементтерін жəне арабтар жаулап алған аумақтардың жеке жергілікті əдет-ғұрыптарын қабылдады, олардың көпшілігі кейінірек исламдандырылды жəне фикхке енгізілді. 8 – 9 ғасырдың бірінші жартысында фикх-фиқһ ғылымының өзіндік тілі мен əдістемесі дамыды; Құқықтық шешімдердің негізгі қайнар көздері Құран мен сүннет болды. Мұсылман қауымының бірауызды пікірі – иджма – құқықтық шешімдердің дербес қайнар көзі ретінде танылды. Фуқаһар кез келген практикалық сұрақтарға Құран мен сүннеттен жауап алуы керек деген қорытындыға келді жəне оны алудың əдіс-тəсілдері (əл-истинбат) біртіндеп дамып келеді. Олар ижтиһадтың негізі болды. Ұқсас бойынша жаңа нормаларды тұжырымдау шарттары бұрыннан белгілі шешімдерден пропорционалдық заң (иллаһ) алу арқылы белгіленді, осылайша құқықтық шешімдердің тағы бір қайнар көзі – қияс танылды. Қиястың танылуы фиқһтың ерекше бағыты – «усул əл-фиқһтың» пайда болуын белгіледі. Шамамен 10 ғасырда фиқһ ақырында дербес діни пəн ретінде пайда болды. 9-10 ғасырларда сүнниттік төрт негізгі мəзһаб қалыптасты: ханафи, малики, шафиғи жəне ханбали. Шииттік исламда қазіргі уақытта жафарит (имами), зəйди жəне исмаилит мазхабтары əрекет етеді. Əрбір мазхабтың ілімдері еңбектерде баяндалған, олардың көпшілігі ерте жəне классикалық орта ғасырларда мазхабтың негізін салушылар, олардың ең жақын шəкірттері мен ізбасарлары жазған. 9-ғасырдың ортасынан бастап сүнниттерде бірте-бірте өткеннің ірі фақихтары ғана ижтиһадқа құқылы деген пікір қалыптаса бастады. 10 ғасырдың ортасында үнсіз консенсусқа қол жеткізілді, бұл жаңа мəзһабтардың құқықтық шешімдерді (пəтуа) тұжырымдау тəсілдерінің өзіндік жүйесімен пайда болуын мүмкін етпеді. Белгілі бір мəзһабтың ілімін ұстану қажеттілігі тақлид деп аталады. Осы кезден бастап фикхтің дамуы мойындалған мəзһабтар аясында жалғасын тапты. 19 ғасырдың екінші жартысында ең дамыған ислам елдерінің құқықтық жүйелерінде фикх құқығы өз орнын негізінен Батыс Еуропа үлгілерінен көшірілген заңнамаларға берді. Нəтижесінде фикх негізінен жеке мəртебелік қатынастарды реттеуде өз орнын сақтап қалды. Фиқһ заңының дамуы үшін 19 ғасырдың екінші жартысы – 20 ғасырдың басында. Биліктің тапсырмасы бойынша дайындалған, бірақ мемлекеттік мойындауын алмаған шығармалардың заң жобалары түрінде пайда болуы тəн болды[28]. 19 ғасырдың екінші жартысынан бастап жалпы тенденция фикх рөлінің тұрақты төмендеуіне қарамастан, мұсылман халқының басым бөлігі бар елдерде фиқһтың жекелеген салалары, институттары мен нормалары əлі күнге дейін сақталуда.. Қазіргі жағдайда фиқһ заңы бір дəрежеде қолданылады, құқықтың формальды қайнар көзі ретінде өзінің маңызын сақтап қалды. Қазіргі уақытта көптеген ислам елдерінің конституциялары фикхтің негізгі нормаларын заңнаманың негізгі қайнар көзі ретінде таниды. Сондықтан тиісті заңнамаларды дайындау кезінде фикх бойынша классикалық еңбектер кеңінен қолданылады. 20 ғасырдың ортасынан бастап қазіргі заңгерлердің фиқһ құқығының жекелеген салалары мен институттары туралы еңбектері кеңінен тарады. Қазіргі əдебиетте фикхты жалпы жəне оның жекелеген салаларын жəне қазіргі заңнама мен басқа да құқықтық жүйелерді салыстырмалы түрде зерттеулер маңызды орын алады. Мұсылман сенімі ('ақида) догмалардың, идеялар мен концепциялардың бірегей қоры болып табылады. Ақида исламдық догматикалық-құқықтық жүйенің белсенді қалыптасу кезеңінде (8 ғ.) пайда болды, оның тікелей ізашары «теркілеу» (радд) жанрында жазылған шығармалар болды. Ашық полемикалық сипаттағы теріске шығарулардан айырмашылығы, ақида ислам догматикасы мен құқығының негізгі мəселелері бойынша догматикалық мектептің немесе жеке автордың ұстанымдарын баяндайтын, жариялау сипатындағы қысқа, айқын мəтін болды. Ақидада тұжырымдалған ережелердің алдында «сену керек…» (əл-иман би…), «біз сенімдіміз…» (на 'тақида) жəне осыған ұқсас […] формулаларымен келеді. Алғашқы ақидалардың бірінің мəтіні 8-ғасырдың басында сүнниттердің атынан қысқаша мəлімдеме жасаған сириялық теологтар (Умайя ибн Осман, Ахмад ибн Халид ибн Муслим, Мухаммад ибн Абдулла) сенім концепциясы тобына жатады. Исламның негізгі догматикалық мектептерінің қалыптасу кезеңінде (IX-XI ғасырлар) имам Əбу Ханифаға жатқызылған «əл-Фиқһ əл-акбар» жəне «Китаб əл-уасия» сияқты ақидаға қатысты əйгілі кітаптар пайда болды. «Ақида» ат-Тахауидің, сондай-ақ мутазилизмнің ең көрнекті өкілдерінің қаламына жататын бірқатар ақидалар. 9 ғ. ортасында Бағдат дəстүршілері бірқатар ақидалар ойлап тапты, олардың ең танымалы Ахмад ибн Ханбалдың алты ақидасы. 10 – 11 ғасырдың басында алғашқы ашъари ақидалары (Ақида əл-Ашари) құрылды, дəстүрге қарсы əл-Жувейнидің «əл-‘Ақида əл-Низамия», маликилер. Ибн Əбу Зейд əл-Кайруванидің «ар-Рисала» болды. 9 ғасырдан бастап ақидаларға негізгі ережелерді дəлелдеу жүйелері енгізіле бастады, оларда арнайы «доксографиялық» бөліктер бар. 10 ғасырдағы ислам догмасының жəне құқығының дамуы мұсылман дəстүрінде «ақида» немесе «и’тикад» атауын алған кодекстердің пайда болуына əкелді. Бұл кодекстер негізгі догматикалық идеяларды, құқықтық, этикалық, ғұрыптық нормалар мен ережелерді ұсыну мен негіздеуді қамтыды. Бұл түрдегі ең елеулі еңбектер əл-Ашариге (10 ғ.), Ибн Баттаға (10 ғ.), əл-Ғазалиге (11 ғ.), əш-Шахрастаниге (12 ғ.), əл-Джиланиге (12 ғ.), ан-Насафи (14 ғ.)), Ибн Таймие (XIV ғ.) жəне басқа авторлар. Кең ауқымды кодтардың пайда болуына қарамастан, қарапайым жəне қол жетімді қысқа ақида əлі де сенім негіздерін көпшілікке «жариялаудың» негізгі нысандарының бірі болып қала берді. 11 ғасырда ол жоғарғы билік атынан «правоверия» жариялауға сайланды («Қадириттік сенім символы»). Құранды түсіну жəне түсіндіру ғылымына қатысты еңбектер («илм əл-Құран уа-т-тəфсир») исламдық діни ілімнің қалыптасуында шешуші рөл атқарды жəне араб Мұсылман қоғамы елдеріндегі идеологиялық жəне саяси күрестің негізгі кезеңдерін көрсетті. Ислам ілімі бойынша Құранның ең жақсы білімі Мұхаммед пайғамбарда болған, ол өзінің сахабаларына Жазбаның мағынасын түсіндірді. Пайғамбардың сахабалары көптеген аяттардың айтылу жағдайларын, Пайғамбардың қарсыластарымен айтысқа түсу себептерін жадында сақтаған. Бұл Құранның нақты пайда болу тарихын бейнелейтін тафсирлердің көпшілігіне бір немесе басқа түрде енгізілген ең көне қабат. Мұхаммед пайғамбар дүниеден өткеннен кейін Құранды тəпсірлеу міндетін оның сахабалары шешті. Сахабалардың ішінде ‘Əли ибн Əбу Талиб, Ибн ‘Аббас, Ибн Масғуд, Убай ибн Ка’б тəпсірлеуде ерекше беделге ие болды. Кейбір сахабалар Құранды тек Пайғамбардың сөздеріне сүйене отырып тəпсірлеген. Басқа бөлігі де (‘Умар ибн əл-Хаттаб, Ибн ‘Аббас, т.б.) өз пікірін дəлелдеу үшін араб тілі мен дəстүрлі араб поэзиясынан мысалдар келтірді. Бастапқыда тəпсір негізінен ауызша түрде болған. Мешіт имамдары жұма уағызынан кейін жеке аяттар мен сүрелерге жиі түсініктеме берді. Саяхатшылар мен уағызшылар (куссас) интерпретацияларды иуда-христиандық мəдени ортаға (israiliyat) байланысты параллель материалдармен байытты. Тафсирдің дамуы Мұхаммед пайғамбардың сүннет құрамымен байланысты. 8-ғасырдың екінші жартысында Құран мəтінін түсіндіруге қатысты хадистер жинақтары пайда болды, оларда «Құранды сүннет түсіндіреді» (əс-сунна туфассиру-л-Құран) қағидасы бар. Кейінірек əл-Бухаридің жалпы хадис жинақтарында (мысалы, «Сахихта») арнайы бөлімдер пайда болды. 10 ғасырдан бастап Құран тəпсірі дербес ғылымға айналып, хадистанудың бір бөлігі ретінде қарастырылмады. Құранды басқа тілдерге аударуға тыйым салу жағдайында Қасиетті Жазба мəтініне ілеспе түсіндірмелер араб тілін білмейтін мұсылмандарды Құранмен таныстыруда маңызды рөл атқарды.Тəпсір ғылымы дамыған сайын мұсылман əлемінде тəпсірдің үш негізгі мектебі дами бастады: Ибн ‘Аббас негізін қалаған Меккелік мектеп (687 ж. өл.); Ибн Масғуд негізін қалаған куфи мектебі (682 ж. өл.); Убай ибн Кағб (643 ж. өл.) негізін салған Медина мектебі. Бұл мектептердің өкілдерінен басқа халифаттың басқа аймақтарында Құранның атақты тəпсіршілері де болды (мысалы, Даххак əл-Хорасани (өл. 723), Ата əл-Хузали (өл. 744), Ата əл-Хорасани (757 қ.б.) жəне т.б. Хадистану (мысалы Фатх əл-Бари – Ибн Хажар əл-Асқаланидің «Сахих əл-Бухари» хадистер жинағына жасаған түсіндірмесі) Сүннет жəне хадистану бір-бірімен өте тығыз байланыста. Сүннет – Құраннан кейінгі екінші иман көзі. Ол Мұхаммед пайғамбардың істері мен сөздері туралы қиссаларда баяндалады. Алғашқы хадис жинақтары хижра 1 ғасырында (7 ғасыр) жинала бастады.

Исламның əртүрлі ағымдары өздерінің хадис жинақтарын беделді деп таниды. Осылайша, сүнниттер əл-Бухари (810-870), Муслим (821-875), Ибн Мажа (824-887), Əбу Дауд (817-889), ат-Тирмизи (824) құрастырған жинақтарды сенімді хадис жинақтары деп санайды жəне ан-Насаи (829-915). Шииттер Мұхаммед пайғамбардың ұрпақтары (Алидтер) жəне кейбір сахабалар (Аммар ибн Ясир, Салман əл-Фариси, Əбу Зар, т.б.) жеткізген хадистерді ғана сенімді деп санайды. Шииттер арасында əл-Кулайнидің (864-941), Ибн Бабавайх ас-Садуктың (923-991) еңбектері жəне Мұхаммед ат-Тусидің (966-1067) екі жинағы хадистердің канондық жинақтары болып танылған. Хадистер негізінде Мұхаммед пайғамбардың (сира) түрлі өмірбаяндары жинақталған[6]. Ислам қағидаларының ақылға қонымды түсіндірмесін беретін кəлəм («илм əл-кəлəм») деп аталады. Кейбір мəселелерді шешуде ең жоғарғы билік ретінде ақылға жүгіну кəлəмді пəлсафпен біріктірді. Кəлəм (мутакаллим) мен фəлсафты жақтаушылар арасындағы айырмашылық біріншілерінің пайымдауларының бастапқы нүктесі ретінде осы дінге тəн мəселелерден басталса, екіншісі философияның көне үлгілерінен шығуынан көрінді. «Философтардың» өздері (фаласифа) өз ғылымы мен калам арасындағы негізгі айырмашылықты пайымдау əдістерінен көрді: фалсафа аподиктикалық пайымдауды, ал калам диалектикалық пайымдауды (терминнің аристотельдік мағынасында) пайдаланады. Полемика жүргізген кезде мутакаллималар көбінесе оппонент қабылдаған тезистерден қалаусыз немесе қисынсыз қорытындыларға (илзам) жүгінетін. Қалам бастапқыда əртүрлі діни жəне саяси топтармен (харижиттер, кадариттер, жабариттер, муржииттер) пікірталастар, сондай-ақ басқа дін өкілдерімен (зороастризм, христиандық) талас-тартыс кезінде пайда болды жəне дамыды. Бұл дауларда Құранның символдық-аллегориялық интерпретациясына (та'уил) негізделген жəне кейбір тезистерді дəлелдеу кезінде діни билікке сілтемелерді (тақлид) алып тастайтын, каламға тəн пайымдау əдісі əзірленді [35]. Каламның (кəлəм өзегі) негізгі проблемалары: мұсылман басшысына (халифа, имам) қажетті қасиеттер; адамның өз іс-əрекеті үшін жауапкершілігі (өз еркі ме, əлде тағдыр ма?), адамның қарапайым мұсылман (муслим), шынайы мүмін (му'мин), кəпір жəне үлкен күнə жасаған адам (сахиб əл-кəбира); Алланың бірлігі (таухид) жəне оның болмысы мен сипаттарының арақатынасы; Құранның уақытында жаратылуы немесе жаратылмауы. Каламның (дакик əл-қалам, латиф əл-қалам) «нəзіктері» табиғи философиялық сипаттағы тақырыптарды (қозғалыс пен тыныштық, субстанция мен акциденция, атомдар мен бостық) қамтыды.