Egretta Garzetta
Վաղուց մեռածը
_Աչքերդ չփակե՛ս… Վարդան լսում ես, խոսի'ր։ Չհամարձակվես լռել, Վարդա՜ն։ Մի բառ ասա՛… ձայն հանի՛ր…
Բայց եղբայրը արդեն ոչինչ չէր լսում։ Նրա գիտակցությունը խավարում էր։ Արդեն չէր տեսնում քրոջ լացակումած դեմքը, չէր լսում աղեկտուր ճիչերը ու չէր զգում ոչինչ։ Չիմացա՛վ ինչպես Զեփյուռը գոռում ու կանչում էր օգնության, ինչպես փեսան զոռով պոկեց կնոջը իր անշունչ, բայց դեռևս տաք մարմնից, ինչպես խնամին վազեց դեպի մեքենան, իսկ մոտակա տներից տղամարդիկ թափվեցին դուրս ու վազեցին Զեփյուռի ձայնի վրա։ Չիմացավ ոչի՛նչ… մարեց ժպիտն ու քրոջ արտասուքի կաթիլները դեմքին։
P.S.Վազգենը մնաց չինարի տակ երկար ժամանակ։ Չշարժվեց տեղից նաև երբ որդու դագաղը հանեցին տնից ու դրին մեքենան։ Չգնա՛ց գերեզմանոց, չնայեց վերջին անգամ նրա դեմքին, հրաժեշտ չտվեց ու նույնիսկ գլուխը չծռեց նրա կողմ։ Ծխախոտը ձեռքում զննում էր մարգագետնի ծաղիկները։ Ո՞նց են նրանք կպել մայր հողին։ Վարդանը գնաց… գնացել էր վաղուց… ու ինքը չհասկացավ ե՞րբ…
