Дмитрий Максимович Акулич
Пераслед мінулага

1

З учарашняга ранку ўсё гэтак жа невялікія кроплі восеньскай імжы абмывалі старэнькую вёску Боркі, што размясцілася ў шырокай нізіне, удалечыні ад іншых населеных пунктаў. У вільгаці стаялі яе лясныя ўскраіны, шырокія палі, круглявыя лугі і старыя хаты. Канавы ўздоўж хвойных лясоў і пустых палёў поўніліся вадой. У такое надвор'е амаль незаўважнымі становяцца праплываючыя хмары, якія, раствараючыся ў масе падобных сабе, ператвараюцца ў адзін суцэльны абрус. Толькі прыгледзеўшыся, можна было злёгку заўважыць павольны рух шэрай масы, што плыла ў бок цёмнай лініі высокага лесу. Здавалася, што дробны пануры дождж не збіраецца сыходзіць да зімы, што шэрая роўнядзь над галавой ніколі не адпусціць з палону цёплае сонца і неабсяжнае блакітнае неба. Вада лёгка ляжала на мяккай сырой зямлі. Празрыстыя кроплі, якія сцякалі з жоўта-чырвонага лісця, хутка напаўняліся, цяжэлі і, зрываючыся, паспешліва падалі долу. Цёмныя фігуры будынкаў добра вылучаліся на яркай палітры кастрычніцкай восені.

Вечарэла, калі белы аўтобус, які выехаў гадзіну таму з горада, спыніўся на краі дарогі. Дзверы адчыніліся, і на аўтобусны прыпынак выйшаў пяцідзесяціпяцігадовы Юрый Люты з двума пакетамі ў руках.

Прыпыначны пункт, які быў размешчаны недалёка ад скрыжавання ўздоўж галоўнай трасы, веяў сырасцю і холадам. Несамавіты бетонны прыпынак на фоне зялёнага бору выглядаў старым. Юрый стаў пад дах, правёў вачамі грамадскі транспарт, а затым паглядзеў на хмары. "Дождж не дубіна і я не гліна!" – падумаў ён і дастаў з чорнага пакета цёмна-зялёны тонкі плашч, каб схавацца ад непагоды.

Высокі мужчына пакінуў прыпынак і збочыў на ямістую жвіровую дарогу, якая абрасла па краях густымі лазовымі кустамі. Юрый з адным лёгкім пакетам вяртаўся дадому ў маленькую вёску. У цяперашні час аўтобус больш не курсіраваў у Боркі, ён высадзіў Юрыя за сем кіламетраў ад вёскі. Так як усе рэйсы былі адмененыя, жыхарам аддаленага населенага пункта даводзілася дабірацца сваім ходам.

Юрый Люты памятаў, калі ў апошні раз аўтобусы заязджалі ў яго вёску. Гэта было даўно, гадоў дваццаць таму, адразу пасля вайны. Нават цяпер, у дрэннае надвор’е, дарога была не такая, як раней, таму аўтобусам і легкавым аўтамабілям цяжка было па ёй праехаць. Добра, што яшчэ пошту і прадукты дастаўлялі людзям. Пасля вайны на дарогу не вылучалі вялікіх грошай, таму ад скрыжавання шлях заўсёды быў разбіты цяжкімі трактарамі, якія часта вывозілі лес, або ў палявы сезон праязджалі гэтай дарогай да палёў. З-за непагоды дарога асядала, вымываліся ямы. Новы асфальт класці ніхто не збіраўся, а стары ўжо даўно разбіўся на кавалкі і змяшаўся з пяском.

Цяпер жа, праз вёску з васьмю жылымі хатамі, па адзінай вуліцы ездзілі толькі леснікі і аграрыі. Раённая ўлада казала, што палепшыць праезд, супакойвала жыхароў і абяцала выправіць сітуацыю, раз на месяц пасылаючы грэйдэр на дарогу, каб ён хоць неяк палепшыў праезд шырокай лапатай. А раз на год, у траўні, калі над балоцістай мясцовасцю дажджы трохі заціхалі, дарогу прысыпалі буйназярністым жоўтым пяском, раўнялі і ўтрамбоўвалі. Але гэтага хапала ненадоўга. Калі ў іншых мясцовасцях лета здавалася гарачым і засушлівым, у Борках раз-пораз грымелі навальніцы. Уся вада сыходзіла ў раку, а вясной, пры раставанні снегу, рака разлівалася, выходзіла з берагоў да лесу, запаўняла сабой балоты і канавы. Таму чорныя тарфяныя палі засяваліся ў пачатку лета толькі раннімі культурамі. Людзі не кідалі ўрадлівую зямлю, якая давала вялікі ўраджай у пачатку верасня.

Стомленае цела Юрыя Лютага нетаропка скарачала нялёгкі шлях. За першым жа паваротам, за яго спінаю схаваўся шэры аўтобусны прыпынак, старое скрыжаванне схавалася за высокімі дрэвамі і густымі кустамі. Юрый стараўся абыйсці дробныя каламутныя лужыны, якія не пакідалі ні метра роўнай паверхні па ўсёй шырыні дарогі. Блакітнавокі мужчына ўсё больш прыціскаўся да абочыны, ступаючы высокімі чорнымі чаравікамі ў гразь. Ціха хлюпала пад нагамі. Дажджавая вада сцякала па цёмна-зялёным капюшоне, перад задуменным выцягнутым тварам падалі чыстыя кропелькі хмар. Маршчыністы белы твар адчуваў дотык прахалоднага паветра, схаваныя рукі грэліся пад плашчом.

Юрый Люты глядзеў толькі наперад і, у такія моманты бяздушнага атачэння, ён патроху аддаляўся ад рэальнасці. Пры адзінокіх шпацырах, дарослы мужчына любіў пагрузіць галаву ў складаныя думкі, але з-за гэтага ўсё больш з памяці выбіраліся глыбокія ўспаміны. Пражытае нібы туманам адганяла яго ад разваг і прымушала зноўку адчуць нялёгкія моманты. Вось і сёння, у бязлюдным месцы Юрый пачаў разважаць аб непрыемных абставінах надвор'я. Разважаў і ўяўляў над тым, што ж магло стаць з яго вёскай, з усімі яе жыхарамі, калі б пражытая ім вайна прайшла па-іншым сцэнарыі або зусім, не пачалася. Быў бы зараз пасёлак усё тым жа вялікім і квітнеючым ці ўсё роўна ўсё скацілася ў маленькую вёсачку? Ці працягвала існаваць прамысловая гаспадарка па зборы брусніц і журавін? Ці засталіся дагледжанымі дрэнажныя канавы пры фермеры? Юрый Люты сумаваў па сваёй маладосці, па сям'і. Ён хацеў вярнуцца ў той перадваенны час, у часы, калі яго жыццё было поўнае жыццёвымі справамі і блізкімі людзьмі. І, абдумваючы пастаўленыя пытанні, ён міжволі каціўся ад мірных успамінаў да жудасных ваенных дзён, а ад іх да свайго сапраўднага жыцця, да таго, хто ён ёсць цяпер. Такім чынам, разбіраючы сваё сапраўднае, Юрый разумеў, што ўжо перастаў баяцца смерці. Прынамсі, яму так здавалася, калі яго думкі былі паглынутыя цяжкімі ўспамінамі.

Прайшоўшы ўсяго адзін кіламетр няроўнай дарогі, Юрый Люты спахапіўся ў прахалодным вечары. За яго вузкай спінай раптам загрукатаў рухавік мотаблока. Гэты непрадказальны трактарны шум, як галодны кот выскачыўшы на мыш, імгненна спалохаў і адцягнуў Лютага ад задуменнасці.

Адразу, на Юрыя напала небяспека мінулага. На некалькі секунд яго адкінула назад, туды, у далёкія ўспаміны аб жудаснай і крывавай вайне. Як пры трэнні серы на запалцы, успыхнула непрыемная карціна, і абудзіліся ў мужчыне ваенныя дні, ажылі галасы бою, памяць паказала нямыя твары варожых салдат.

Гукі трактара падштурхнулі Юрыя Лютага ўспомніць жудасны момант вайны, які пазбавіў яго магчымасці змагацца з ворагам на перадавой. Гэта было ў вясновы дзень, які пачаўся даволі напружана. На вайне не бывае спакойных дзён, калі можна б было ціхамірна думаць пра будучыню, бо ў грудзях бесперапынна жыла трывога. Па загадзе ўся штурмавая група, у якой знаходзіўся сяржант Люты, пачала атаку на замацаваныя пазіцыі акупантаў. У той жа час наперадзе і ззаду гулі рухавікі баявых машын, трашчалі кулямёты прыкрываючых бронемашын, стракаталі гусеніцы, грукаталі гарматы танкаў. Тэхніка добра абараняла агнём усю сваю смелую штурмавую пяхоту. Салдат Люты пільна, крок за крокам, ішоў наперад. Затым ён з невялікай групай аддзяліўся ад асноўнага злучэння, атрымліваючы асобныя загады, задачы і мэты. Юрый Люты ішоў першым у змейцы, уздоўж поля. Па камандзе адважнага і дасведчанага старшага лейтэнанта, ён разам з салдатамі збочыў углыб, у невялікую паласу знявечанага зялёнага лесу. Вялікія і малыя дрэвы, якія падзялілі сабой квадратныя палі, парадзелі ад бітваў. Зялёныя кусты і свежыя ссечаныя галінкі маскіравалі, хавалі сабой ворага. Сяржант Люты падыходзіў усё бліжэй да варожых пазіцый, і тым самым, зямлянкі і доўгія акопы ворага ажывалі, сустракаючы яго аўтаматнымі чэргамі. Кулі свісталі страхам і смерцю, адсякаючы на сваім шляху тонкія галінкі, нібы вастрыём ляза, працягваючы адважна ляцець наперад. Ад тоўстых ствалоў адляталі драўняныя трэскі, і, нягледзячы на гэта, шырокія бярозы ўсё ж лавілі і прымалі на сябе варожыя кулі, прыкрывалі сваіх салдат.

У тыя хвіліны Юрый Люты ўдзельнічаў у наступальнай аперацыі, настаў час для вызвалення часова згубленых, акупаваных ворагам, тэрыторый Радзімы. Яго сэрца калацілася ціха, дрыжала не так моцна, як у першыя дні вайны або ў першым баі. Ваенны час паступова змяняў Юрыя, гартаваў яго дух, ён стаў храбрэй і мужней. Нягледзячы на тое, што некаторыя з яго таварышаў па службе лічылі, што яго занадта ўпэўненая адвага можа загубіць яго ў баі, Юрый працягваў жыць. І ў гэты момант наступу ў сяржанта Лютага не было ні жалю да суперніка, ні стомленасці да сябе. Ён наглядзеўся праўды і нахапаўся горкіх пачуццяў, якія па меры бітваў заглушалі боль, уздымалі дух скончыць гэтую вайну перамогай.

Працягвалі бязладна свістаць кулі. Варожыя салдаты білі як папала, заўважыўшы мільгаючы чалавечы цень сярод дрэў. Юрый Люты знаходзіўся ў пярэдняй лініі. Яму даводзілася часта спыняцца і хавацца за тоўстымі бярозамі, углядацца, лавіць агнявыя кропкі ворага, хутка прыціскацца да параненай глебы. Штурмавы атрад усё бліжэй падбіраўся да варожых траншэяў, цяжка прабіваў іх смелыя блакіроўкі. Люты часта кідаў гранаты ў занятыя ворагам акопы і бліндажы, а затым выпускаў доўгую чаргу ў цёмныя земляныя бункеры. "Пацукі", так называлі салдат праціўніка, якія хаваліся ў бліндажах і адстрэльваліся да апошняга, не жадаючы здавацца.

Старшы лейтэнант па сувязі кіраваў усімі атакуючымі групамі. Ён знаходзіўся ў гушчы падзей і амаль увесь час крычаў. "Заходзь справа! Злева абыходзь! Наперад! Наперад!" – рваў голас афіцэр пры шуме бітваў. У той дзень сяржант Люты зладжана выконваў загады. Ён смела залазіў у акопы, дабіваў агрэсара, які не здаваўся, у крытых умацаваннях. Юрый даставаў з бліндажоў захопленае ўзбраенне і чакаў новых распараджэнняў. Крыху перавёўшы дух, Юрый зноў ішоў у наступ, так ішоў, быццам зусім пераставаў баяцца агню ў адказ. Ён люта і смела, з вялікім тактычным розумам, кідаўся на ворага, ішоў на подзвігі. Іншыя не разумелі яго неасцярожнасці. Ад таго, свае салдаты часта паўтаралі пасля бою: "Як ты яшчэ жывым застаешся? Шанцаванне? Няйначай як загавораны! Ты што, зусім не баішся смерці? Цябе не чакаюць дома?" А Юрый Люты адказваў ім: "Шанцаванне? Не! Я проста хачу хутчэй прыбраць ворага з нашай зямлі!" Але салдаты разумелі, што адной толькі адвагі мала, для таго каб жыць і пазбегнуць кулі. Адвага – гэта добра, але гэтага недастаткова. Патрэбна асцярожнасць, уменне правільна ацэньваць сітуацыю і хутка прымаць узважаныя рашэнні. А можа ў Лютага гэта ўсё было? Колькі адважных хлопцаў ужо загінула… Вельмі шмат! А Люты, які не першы год ваяваў, разумна ішоў наперад, пралічваючы дзеянні ворага. Ён страляў у праціўніка першым, сыходзіў ад гранат, кулі толькі злёгку драпалі яго скуру, нават артылерыя біла занадта блізка, але не магла яго забіць. Многія байцы не здагадваліся, наколькі разумны быў Юрый, і больш верылі ў яго шанцаванне. Таму прывязалася да яго мянушка Шчасліўчык, прымацаваўся новы пазыўны да адважнага салдату. Часам здавалася, што яго ад смерці ахоўвае сам Бог. Усё было магчыма. Ці мо ўсё ж гэта было шанцаванне? Нягледзячы на ўсю сваю мужнасць і імкненне адпомсціць, адагнаць захопніка са сваёй зямлі, Юрый не аднойчы прапаноўваў варожаму салдату здацца, выйсці з бліндажу да таго, як туды будзе кінута граната. Бо былі тыя, хто падымаў белы сцяг, але ўсё ж многія біліся да канца, не здаваліся і гінулі ў сваіх сырых норах. "Пацукі!" – паўтараў Люты. Не абыходзілася і без гэтага: адчуваючы блізкае паражэнне, суперніку ўдавалася загадзя пакінуць бліндаж і адысці назад, углыб, на іншую лінію абароны.

Атака за атакай. Метр за метрам вызваленай зямлі.

"У нас "трыста"! У нас страты!" – крычаў старшы лейтэнант скрозь шум. Так, страты былі, і гэта было сумна. У гэты ж наступальны дзень, побач з Юрыем Лютым упаў яго калега. Малады каравокі хлопец кінуў гранату ў ворага і паваліўся на зямлю. Ён ляжаў перад бліндажом і безжыццёва глядзеў на пахмурнае неба. Нябожчык нібы казаў Лютаму скрозь смерць: "Не адступай! Мая смерць не павінна быць дарэмнай!"

Юрый Люты з цяжкасцю прымаў гібель сваіх таварышаў, не забываў іх жывыя і мёртвыя твары. Ён быў гатовы далей несці гераічны дух сваіх сяброў і рашуча, з розумам, рваўся ў бой як танк, якім кіраваў самы лепшы экіпаж.

Праз некалькі гадзін, вораг быў выбіты з усіх пазіцый і цалкам была вызвалена лясная паласа, а таксама невялікі населены пункт. Пастаўленая задача вышэйшага кіраўніцтва была выкананая. Да вечара вялікі стратэгічны ўчастак быў цалкам ачышчаны ад агрэсара, там замацаваліся свае сілы, падцягнуліся рэзервовыя часткі арміі.

Сяржант Люты, у поўнай ваеннай экіпіроўцы, разам з салдатамі адпачываў пасля бою. Яны стаялі паблізу паўразбуранага цаглянага будынка, недалёка ад дарогі. У гэты момант да штурмавой групы з боку спіны пад'язджала бронемашына, каб перакінуць падраздзяленне на ўсходнюю частку фронту. Юрый Люты павярнуў цела і пакрочыў сустракаць ваенны транспарт. Амаль у самы момант іх блізкасці, машына наехала на адзіную варожую міну, якая была разумна схаваная ў мяккай цёмнай глебе. Пачуўся моцны выбух. Іскры і пясок паляцелі ў бакі, бронемашына перавярнулася на бок, пашкодзіўшы толькі пярэдняе правае кола. Ад выбухной хвалі Юрый адляцеў у бок, яго калегі прыселі ад нечаканага выбуху. Цёмная глеба цяжкімі камякамі ўпала на цела Лютага, злёгку абсыпаўшы яго ўзмакрэлы белы твар. У тую ж секунду, у галаву сяржанта ўдарыў гарачы боль, загудзела ў вушах, памутнела ў вачах. Пасля выбуху спалоханыя салдаты падняліся. Юрый таксама паспрабаваў устаць, але моцны боль скаваў яго ногі і ціснуў на грудзі цяжкім грузам. Ён сціснуў далоні, скрывіў твар і хацеў закрычаць ад болю, але выдаў толькі сіплы гук, гледзячы ў неба. Падышлі да яго сябры, і тут жа падбеглі медыкі. Люты бачыў іх неразборлівыя навіслыя твары, яго вочы паволі засцілала заслона. Правая ступня не слухалася, не паддавалася руху. Правая канечнасць была моцна знявечаная, пашкоджана асколкамі. З нагі цякла кроў. Пад уплывам шуму ў вушах, і ў поўным здзіўленні, не ўсведамляючы ў поўнай меры таго, што здарылася, Люты ўпёрся локцямі ў зямлю і паспрабаваў падняць цяжкую галаву, але нават пад халодным страхам ён не змог гэтага зрабіць. "Я ўсё… Хлопцы, я ўсё…" Сяржант страціў прытомнасць. Салдатам хапіла аднаго кароткага погляду, каб зразумець, што для Юрыя Лютага фронт цяпер закрыты, адваяваў чалавек – пасля маленькай перамогі яго параніла, шанцаванне пакінула яго ў жывых, але адабрала да калена правую нагу. Яшчэ доўгі час, лежачы ў шпіталі, Юрый празмерна думаў: чаму менавіта так здарылася, чаму яго параніла не ў баі, чаму адзінокая міна зачапіла яго менавіта тады, калі справы на фронце сталі больш паспяховымі? Здавалася б, міны не павінна было быць там. Але калі вораг адступаў, пры паразе, ён усё ж знайшоў час, каб усталяваць яе. Чаму ніхто не заўважыў міну пры актыўным руху ў яе бок, чаму ніхто да гэтага не падарваўся? Нібы міна чакала толькі Юрыя, каб паразіць яго выбухам без усялякага геройства. Першы час было цяжка змірыцца са стратай. Боль, смутак і раздражненне мучылі Юрыя. І хоць ён са спачуваннем разважаў пра сваю бяду, яна яго не зламала. Ён змірыўся з тым, што ніколі ўжо не вернецца на фронт, але вайна была яшчэ не скончана. Юрый Люты не збіраўся падаць духам. У шпіталі ён абдумваў варыянты, дзе ён мог бы быць яшчэ карысным, хай нават без паўнацэннай нагі, але ўсё ж з рукамі і галавой. Ён гатовы быў працягваць рабіць любую працу, даступную яго целу. Сяржант Люты паўтараў, што ворага трэба гнаць са сваёй зямлі любой цаной, любымі спосабамі. Нават тыя, хто плёў маскіровачныя сеткі, шыў ваенную вопратку – уносілі свой уклад у барацьбу.

У першыя пасляваенныя гады, у спакойныя гадзіны, і па гэты дзень вайна не адпускала Юрыя. Гэта страшнае гора трывала засела ў яго сэрцы і памяці. Без папярэджання, Юрыя пераносіла ў мінулае, успаміны пра вайну лавілі яго розум і сталі траўмай яго жыцця. Выбухі, стральба, параненыя і мёртвыя – усё гэта раздзірала і стамляла яго. Зноў і зноў перыяд ваеннага жыцця знаходзіў яго і псаваў настрой.

І цяпер, у сучаснасці, калі Юрый Люты ішоў дадому па дрэннай дарозе, моцныя ўспаміны аб ваеннай падзеі змяшаліся з рэальнымі гукамі надыходзячага транспарту. Калі малагабарытны трактар з шэрым прычэпам пад'ехаў занадта блізка, Юрый яшчэ капаўся ў памяці. Кіроўца нешта крыкнуў, і ў той момант, за секунду, ад лёгкага спалоху трывожныя думкі Лютага разляцеліся, як зграя дробных вераб'ёў. Юрый Люты хутка вярнуўся ў цяперашні час: да надвор’я, да волкасці, да дарогі дадому, да трактара. Рослы мужчына злёгку здрыгануўся з-за мужчынскага крыку і не адразу зразумеў, як ён апынуўся на сярэдзіне дарогі. З яго плашча жвава паліліся і пасыпаліся празрыстыя кроплі. Ён з лёгкім галаўным болем хутка адышоў да мяккай абочыны, якая была пакрыта млявай жухлай травой. Дакрануўшыся плашчом да лазовых галінак, Юрый у тую ж гадзіну павярнуў галаву направа, на гукі хуткасных выхлапаў чырвонага мотаблока. Праз хвіліну ён павярнуў усё цела. Калі Юрый Люты адышоў ад непрыемнага ваеннага ўспаміна, тады ж трактар прытармазіў каля яго.

– Гэй, Юрась, сядай! Падвязу! – са звонкай хрыпатой, гучна прамовіў кіроўца Арцём Ліс, імкнучыся перакрычаць голас сваёй машыны.

Сівы на галаву, чарнабароды, блакітнавокі Арцём Ліс, у гэтую сераду вяртаўся дадому стомленым. Хоць яго, старога, пакалаціла ў дарозе, ён не шкадаваў пра гэта. У яго вёсцы не было крамы, бліжэйшая гандлёвая кропка знаходзілася ў сямнаццаці кіламетрах ад Борак. Чакаць, калі ў вёску прыбудзе аўтакрама, Арцём Ліс ужо не мог, моцна прыціснула яго алкагольная залежнасць. Хоць прадуктовая машына з'явіцца ўжо заўтра, унутры Арцёма гарэла моцная смага. З самага ранку ён вельмі пакутаваў, бо ў хаце не было выпіўкі. Некалькі гадзін таму ён адчуваў сябе на абрыве, незадаволеным і ненаедным. Таму ён ірвануў на трактары ў доўгі шлях. І цяпер, хай і стомлены, але з прыемным трапятаннем у душы, стары мужчына вяртаўся дадому з двума бутэлькамі гарэлкі. Ліс пакуль трымаўся, не піў, быў верны свайму новаму галоўнаму правілу – заўсёды быць цвярозым за рагамі свайго мотаблока. У яго памяці быў свежы момант, калі ён п'яным заехаў у канаву, перавярнуўся і ледзь было не патануў у ёй. Ён не хацеў паўтараць гэты трук зноўку, таму, калі трактар прывязе яго ў вёску, нягледзячы на пагрозы жонкі, Арцём з радасцю заглушыць свой алкагольны голад удалечыні ад тэхнікі.

Раніцай, да задумы адправіцца ў Майсееўскую краму за "беленькай", Арцём Ліс наведаў сябра. Пятро Жук старанна абшукаў усе куты, але не знайшоў нічога ў бутэльках. Пуста. Тара збіралася ў асобным пакоі да лета і чакала, калі яе адвязуць у прыёмны пункт. У Пятра хованак не было. Жонка Арцёма змагалася з залежнасцю мужа да алкаголю і старалася ўгледзець за ім. Але як тут прасачыць, калі трэба займацца сваімі дамашнімі справамі. Караліна Ліс трымала пенсію мужа пры сабе і па магчымасці сачыла, чым быў заняты муж, замыкала гараж, калі сыходзіла далёка або з'язджала ў горад. Але ў гэты раз Арцём Ліс збудаваў хуткі і хітры план, мэтай якога было наведванне крамы. Ён паводзіў сябе як звычайна, хадзіў у хаце і шастаў па двары, не набліжаючыся да мотаблока. Арцём адшукваў шчыліны і, калі падгарнулася магчымасць, ён схадзіў да Пятра, але потым, расчараваны, вярнуўся і лёг на канапу перад тэлевізарам. Караліна прыбрала ў пакоях, затым папярэдзіла мужа, што ненадоўга адыдзе да сяброўкі, і выйшла з хаты. У Арцёма з'явіўся шанец не патрапіць на вочы жонцы, і ён, не раздумваючы, ім скарыстаўся. Арцём Ліс узяў свае схаваныя, назапашаныя грошы і паспяшыў да мэты. Мужчына з агнём у вачах выбіў мантыроўкай замок і расчыніў вароты гаража, выехаў на трактары з двара праз заднія вароты, да лесу. Уздоўж лесу, праехаўшы за дварамі і па палях, ён аб'ехаў вёску, і выехаў на жвіровую дарогу каля дома Лютага. А далей, Ліс з спакоем дабраўся да крамы.

У свае шэсцьдзесят два гады Арцём умела і без ніякага высілку кіраваў невялікім трактарам. Ён здалёк пазнаў постаць Юрыя Лютага па яго павольнай і асцярожнай паходцы – па такой разбітай дарозе з пратэзам спрытна не паходзіш!

Арцём Ліс пад'ехаў да аднавяскоўца, пакруціўся на мяккім сядзенні, якое было абцягнута чорным дэрмацінам, і павярнуўся да чалавека. Ён зрабіў апошнюю зацяжку, дасмаліў цыгарэту. Кіроўца быў апрануты ў аранжава-сіні плашч, які яму выдалі яшчэ падчас працы на чыгунцы. Пасля вайны, ён да пенсіі рабіў чыгуначнікам на станцыі недалёка ад вёскі. Арцём Ліс выпусціў цыгарэтны дым і строга зірнуў на Юрыя Лютага.

– Чуеш? Сядай! – крыкнуў Ліс, – Ну! Сядай, падкіну! – пачухаў ён кончык свайго вострага счырванелага носа.

Юрый Люты паглядзеў на Арцёма з-пад капюшона, які хаваў чорна-сівыя валасы і шырокі лоб.

– А, гэта ты?! – неяк не па-сапраўднаму, млявым голасам, здзіўлена вымавіў Люты і працягнуў руку.

Арцём Ліс прыняў поціск рукі, а затым кіслым няголеным тварам кіўнуў у бок прычэпа. Яго вялікія, як два пальцы, вусны, выкінулі цыгарэту ў бок. Нават пад дробным дажджом яны выглядалі сухімі. Невялікім рухам круглявай галавы Ліс паказваў земляку, каб той хутчэй пералез праз невысокі борт і сеў у прычэп. Кіроўцу хацелася выпіць, ды хутчэй, а марудлівасць Юрыя Лютага толькі раздражняла. Таму, у гэты момант Арцём нават незнарок падумаў: "Можа быць, лепш было б не спыняцца! Ды і што ўзяць з гэтага Юрася? З ім ні выпіць, ні закусіць! Непітушчым стаў, ох ужо гэты цвярознік!"

За гэты час, пакуль сівы Ліс незадаволена думаў і круціў галавой, Юрый Люты ўпёрся пратэзам у дарогу, перакінуў здаровую нагу праз невысокі борт і, дапамагаючы сабе рукой, забраўся на невялікі прычэп. Як толькі пасажыр сеў на лаву, у выглядзе гарызантальнай дошкі, якая ляжала і мацавалася за борты, кіроўца імгненна ўключыў перадачу і даў газу. З-за раптоўнага руху Лютага трохі пахіснула і павяло ў бок. Ён тут жа левай рукой моцна схапіўся за халодны борт прычэпа, а правай рукой, у якой быў пакет, упёрся ў сырую драўняную дошку. Юрый выраўнаваў спіну і хутка прыбраў пакет ад дажджу пад плашч. Ён не чакаў, што Арцём Ліс папярэдзіць яго, але спадзяваўся на больш мяккі старт. Люты глядзеў на дарогу, якая паўзла ад яго як змяя, затым павярнуў галаву на лазовыя кусты, якія хавалі старую канаву, а пасля, глядзеў, як хмурна плыло шэрае неба.

Арцём Ліс не збаўляў хуткасці, ледзь аб'язджаў лужыны. Пасажыр адчуваў, як хутка рухаўся трактар, адчуваў раздражненне кіроўцы. У восеньскай шэрасці ён пашкадаваў, што пагадзіўся сесці ў прычэп. Юрыю не перашкаджала ні халоднае паветра, ні трасяніна ад мноства дробных ям. Яго трывожыла толькі адно – незадаволены твар Арцёма, які ён бачыў пры сустрэчы. Усю дарогу двое ехалі моўчкі. І каб адцягнуцца і не ўспамінаць зморшчаны погляд Арцёма, Юрый Люты стаў любавацца восеньскай прыродай, апускаючыся ў прыемныя летуценні. Ён любіў такім чынам адагнаць ад сябе горкія думкі. А вось Арцём Ліс, у гэты ж час, думаў толькі пра сваё – як бы хутчэй дабрацца да вёскі і выпіць "горкай". Ён не задумваўся пра тое, як і дзе прыпаркаваць трактар, як не трапіць на вочы жонцы. Гэта ўжо потым, у нецвярозым стане, ён зможа пайсці здавацца жонцы, ні пра што не шкадуючы. Арцём часта тлумачыў сваёй жонцы Караліне прычыну свайго п'янства. Ён казаў, што п'е толькі дзеля таго, каб забыцца пра вайну, змякчыць свае пакуты і ўспаміны, і моцна заснуць. А яго строгая жонка ў адказ толькі пускала гарачую лаянку, але калі яна супакойвалася да раніцы, дык прыводзіла ў прыклад мужу Юрыя Лютага: чалавека, які, у адрозненне ад Арцёма, быў на сапраўдным фронце, страціў нагу на вайне, але ўсё ж змог кінуць піць і перастаць старанна заліваць алкаголем сваё не лепшае мінулае. Таму, пры сустрэчы Юрыя, у Арцёма злёгку калола ў грудзях, нібы захрасала скабка пад скурай і ніяк яе не выцягнуць. І што б там Арцём ні казаў сваёй жонцы аб сціхаючым болю пры прыёме спіртных напояў, выходзіла ў яго заўсёды наадварот. Ліс напіваўся і заводзіўся, як матор. Ён не змаўкаў і балбатаў аб былых жыццёвых цяжкасцях. У п'яным стане ён насіўся па сваім двары, як нязграбны і ўкормлены кабан, які ўцёк з хлява. Мужчына не распускаў рукі, а толькі славесна абвінавачваў іншых людзей ва ўсім, што не падабалася яму. Арцём Ліс супакойваўся толькі тады, калі празмерна напіваўся ці, калі злёгку працверазее. Былі дні, калі ён не піў, часцей у будні, і асабліва ў першую палову дня. У гэтыя дні ён паводзіў сябе ледзь цішэй і ласкавей, выбіраў словы. Па натуры сваёй Арцём быў гаваркім і назойлівым старым, і ў цвярозыя дні ён шукаў заспакаення ў зносінах, і ў той жа час, шукаў бутэлечку на вечар, прасіў грошай у доўг.

Праз кіламетры, пасля доўгай паездкі, трактар прыбыў у вёску. Кіроўца адразу ж з'ехаў з адзінай вясковай вуліцы і неахвотна пад'ехаў да першага цаглянага дома. Арцём спыніўся ля зялёных металічных веснічак, каля двара Лютага. Ён дастаў цыгарэту, закурыў і стаў назіраць, як пасажыр павольна пакідаў прычэп. Пасля паездкі, Юрый стомлена і акуратна спускаўся на мокрую зялёна-жоўтую траву. Галава крыху загудзела ад гучнай работы мотаблока і ад дарожнай трасяніны. Юрый Люты стаў перад кіроўцам, ледзь адцягнуў капюшон плашча назад, больш адкрыў свой спакойны твар і трохі паказаў кароткія цёмна-русыя валасы з сівізной, якія тырчалі з-пад тонкай сіняй шапкі. Падзьмуў лёгкі ветрык з імжакай і Юрый адчуў усю прахалоду восеньскага вечара. Галаўны шум прыціх, цела злёгку аздаравілася. Юрый трымаў сіні пакет, з якога тырчалі мастацкія тонкія пэндзлі, ён дастаў з кішэні ўсю дробязь, якая засталася пасля горада і працягнуў усе манеты Арцёму без усмешкі.

– Дзякуй, Ліс! – сказаў Юрый, застаючыся стаяць на месцы, чакаючы, што Арцём забярэ грошы і мотаблок адразу ж паедзе далей па вуліцы.

Арцём агледзеў аднавяскоўца глыбокім позіркам, агледзеў яго з галавы да ног. Моўчкі забраў грошы, а калі спыніў свае вочы на пакеце, то з цікавасцю спытаў:

– Што, зноў у горад з дурной думкай ездзіў?

– У горад! А што ж адразу, з дурной думкай? – усміхнуўся Юрый.

– Эх, не на тое ты грошы траціш! З тваёй ваеннай пенсіяй можна было б, ох як жыць. Здаліся табе гэтыя карціны! – з хрыпатой казаў Ліс, – Лепш бы сала купіў, бутэлечку да яе, ды ў госці мяне паклікаў. Пасядзелі б, як раней, як некалькі гадоў таму. О! Юрась, давай зараз да цябе зойдзем, вып'ем! Я ж з гасцінцамі, адразу з крамы. А закуску ў цябе знойдзем! Ай, ты не турбуйся, калі што, Караліна на цябе зла трымаць не будзе! – заглушыў рухавік Арцём і слез з трактара, узяўшы ў рукі адну бутэльку гарэлкі, – Давай добра правядзём час, пагаворым пра мінулае, каб лягчэй нам стала. Нам жа разам ёсць, пра што ўспомніць. Мы ж праз многае прайшлі. Дык што, можа, вып'ем? Давай!? У мяне ж усё з сабой! – смела падышоў да двара Ліс.

– Ведаю, што ў цябе з сабой. Бачу! Ды каб у цябе і не было… Хм! – усміхаючыся, з жартам адказаў Юрый, – Ты ўжо прабач, Арцём, але не, у мяне іншыя планы. Мне пісаць карціны трэба, вось і інструмент купіў. Трэба палотны дапісаць. Сын, калі прыедзе, забярэ ўсе карціны, на выставу адвязе. Ды яшчэ…

– Ой! Добра! Зразумела ўсё з табой! – нічога не хацеў слухаць Ліс, перабіваючы, незадаволена вярнуўся да трактара, – З табой кашы не зварыш! Пераконваць цябе не буду! Бывай!..

Арцём Ліс з незадаволеным выглядам выкінуў цыгарэту і, па звычцы, злёгку пачухаў кончык свайго завостранага носа. Ён схаваў бутэльку, завёў рухавік мотаблока і з хмурным тварам сеў за кіраванне. У гэты момант у яго ў галаве закруціліся такія думкі: "Ага, ну як жа… Сын да яго прыедзе! Выставу яму! Чакай і спадзявайся, Юрась! Сын жа твой даўным-даўно забыў да цябе дарогу, пасля таго, як ты нарабіў спраў… Заеду-ка я лепш да Пятра, ён не адмовіццца па чарачцы бахнуць!" Гучней загудзеў трактар, яго маленькія колы злёгку прабуксоўвалі на сырой траве, а затым выехалі на дарогу.

Стары Ліс жыў у канцы вуліцы, яго драўляная хата стаяла не апошняй у тым частцы вёскі. Побач, па суседству, знаходзіўся моцны закінуты цагляны домік з новым дахам. Гаспадар гэтага дома памёр пару гадоў таму, і ўсё хадзілі чуткі, што гэты зямельны ўчастак хтосьці вось-вось купіць для лецішча.

А вось Пятро Жук, пражываў у цэнтральнай частцы вуліцы. Праз дарогу ад яго, стаяла толькі хата Валянціны Пруцік, а па краях рос малады лес. Пятро Жук заўсёды быў рады прыняць у сябе госця з бутэлькай, мог сам прапанаваць выпіць. Таму, Арцём Ліс часта кідаў свой трактар каля яго плота і вяртаўся пасля сяброўскіх вячорак дадому пешшу, часта ўвечары, у нецвярозым стане.

Юрый Люты не развітваўся з Арцёмам словам, а толькі на секунду падняў руку і праводзіў поглядам трактар, які ў спешцы пакінуў след на мяккай траве, каля яго двара. Калі Ліс выязджаў на дарогу і трактар затросся ад ям, Юрый нервова падумаў пра кіроўцу: "Ох ужо гэты хітры Ліс! Шукае з кім бы выпіць. Хм… Лічыць яшчэ мае грошы. Якая розніца, куды я свае грошы выдаткоўваю! Лепш бы на сябе паглядзеў! Усю гаспадарку на жонку павесіў: агарод, жыўнасць, хату. А ў выніку, няма каму на хаце дах залатаць. П'яніцы і ў лужыне рай! Добра, што Караліна яго яшчэ неяк трымае, не дае зусім спіцца! Спадзяюся, яна вартуе яго, ужо чакае яго, сустрэне яго каля хаты Пятра! Ох, яму гэта не спадабаецца!" Пасля, Люты павярнуўся да веснічак, злёгку прыгнуўся, адчыніў іх і ўвайшоў на свой сціплы ўчастак. З неспакойным пачуццём ён прайшоў па вузкай сцежцы да дома. Бетонная дарожка за доўгае жыццё дзе-нідзе, ды і абрасла па краі травой, плітка асела, а фігурныя ўзоры на ёй зусім сцерліся. Мужчына, з нейкай недагаворанасцю, падняўся на ганак і, адчуваючы ў сабе недружалюбны груз ад апошняй размовы, стаў пад брыль з цяжкімі думкамі. Ён зняў з вузкіх плячэй цяжкі плашч і павесіў яго сухім унутраным бокам на левую руку, што трымала пакет. "Ох ужо гэты Ліс! Толькі настрой мне псуе! Быў жа ён да вайны вясёлым і ветлівым чалавекам. І з алкаголем сябраваў рэдка. А зараз што? Толькі пра бутэльку думае!" – не адпускаў роздумаў Юрый Люты. Ён свабоднай рукой залез у шырокую кішэню цёмных нагавіц і выцягнуў запасны звязак ключоў. На пацёртым кальцы вісела чатыры ключы: адзін – ад веранды, другі – ад галоўных дзвярэй дома, трэці – ад пограба, а чацвёрты – ад старога гаража. Юрый заўсёды насіў з сабой толькі гэты звязак дублікатаў, расклаўшы і схаваўшы арыгінальныя ключы бліжэй да сваіх замкоў, як запасны варыянт.

На ганак, пад дах, забег рыжы кот. Ён моўчкі сустрэў свайго гаспадара і, як толькі пачуў гук звонкіх ключоў, то замяўкаў і ласкава закруціўся ля ног Юрыя як у танцы.

– Ну, прывітанне, мой сябар! – звярнуўся да ката Юрый, – Я таксама сумаваў! – твар мужчыны павесялеў, цяжар адступіў, – Зараз зойдзем, сагрэемся. Рыжык, я ж табе казаў раніцай, пасядзі дома. Але ж, захацелася табе на дождж паглядзець. Наглядзеўся? Надыхаўся прахалодаю? Мабыць, увесь гэты час бегаў па вёсцы, птушак ганяў. Паглядзі на сябе, мокры ўвесь! Ну, давай, забягай, – з усмешкай вымавіў Юрый, адчыняючы дзверы веранды.